Karty, które leczą

Dixit, gra, której autorem jest lekarz Jean Louis Roubira, została stworzona dla młodych pacjentów z trudnościami w przystosowywaniu się. Gdy ci grali w Dixit, można było zaobserwować u nich poprawę wypowiedzi oraz polepszenie relacji z innymi. Dlatego też często używa się jej jako narzędzia pedagogicznego lub terapeutycznego (szczególnie często wykorzystują ją psycholodzy).

Ale do rzeczy. Z czym to się je?

Każdy gracz otrzymuje określoną liczbę kart. Karty te można opisać jako „bajkowe”, gdyż obrazy

są niezwykle oniryczne, tajemnicze, przedstawiają przedziwne postacie, a przede wszystkim, przywodzą na myśl setki skojarzeń. Gra rozpoczyna się w momencie, gdy pierwszy gracz kładzie zakrytą kartę na stole i rzuca przewodnie hasło. To może być jedno słowo, zdanie, powiedzonko, a nawet zanucona piosenka! Zadaniem pozostałych jest wybranie ze swojego asortymentu karty, która według nich najlepiej pasuje do wypowiedzianego hasła. Po przetasowaniu kart, wszyscy, z wyjątkiem „rozgrywającego” obstawiają, która karta była pierwsza. Rozgrywający zdobywa punkty za każde poprawne wskazanie na niego, ale tylko wtedy, gdy chociaż jeden gracz nie obstawił jego karty jako pierwowzoru. Chodzi o to, że zagadka nie może być zbyt prosta! Inni mogą zdobyć punkty, gdy poprawnie obstawią, oraz kiedy ktoś wybierze ich kartę jako oryginał. Kluczem do zdobycia punktów jest zatem dobór hasła, i, rzecz jasna, przebiegłość ;)

Niektórym zdarza się narzekać, że gra potrafi być „nierówna” – bardzo łatwo jest bowiem „przebiedować” kilka kolejek bez absolutnie żadnych punktów, ale równie szybko można się „odkuć”. Poza tym nie należy zapominać, że liczy się gra, a nie wygrana!

Na koniec mały smaczek dla zmagających się z brakiem weny przyszłych magistrów. Oto, jakie obrazy pojawiają się w ich głowach, kiedy nie piszą pracy:

1) W głowie wszystko… oprócz magisterki.

2) Pisać, pisać, pisać.

3) A czas ucieka...

4) Jestem na lodzie.

5) Może kiedyś mnie oświeci?